Vandaag heb ik het even moeilijk. Niet alleen vandaag, vanaf het moment dat de deuren van mijn bedrijf dicht zijn heb ik het moeilijk. Onmacht voel ik. Ik ben iemand die graag ziet dat een ander tevreden is en dat lukt me nu niet meer. Ontzettend frusterend. Ik doe wat ik kan maar ook daar zijn grenzen aan.  Ik krijg heel veel complimenten over mijn aanpak en daar ben ik ook erg dankbaar voor! Toch zegt de perfectionist in mij dat dit niet goed genoeg is.

• 

Om even te relativeren mag ik ondanks alles ontzettend dankbaar zijn want we zijn gezond en tot nu toe is er niemand binnen onze familie/vriendenkring ernstig ziek geraakt. Dit weegt natuurlijk veel zwaarder.

Toch staat het leven op de kop! Voor iedereen. En ik….ik word geconfronteerd met mezelf. Dat vind ik moeilijk. Ben ik de enige? Vast niet.

Terug naar de basis. We kruipen allemaal terug in onze huisjes en gaan terug naar wat ECHT belangrijk is. Je gezin. De grootste motivator voor alles wat we doen! Het lijkt zo gemakkelijk om je gezin op nummer 1 te zetten. In de praktijk werkt dat anders en zal het helaas ook echt niet altijd kunnen. We doen ons best dat is wat het belangrijkste is.

Mijn les uit deze crisis is dat je nooit iedereen tevreden kan stellen. Onbegonnen taak waar je niet aan kan beginnen. Jezelf zijn en je beste kwaliteiten inzetten. Dat is wat je kan doen!

Strongforlife zegt veel over mij. Het is wie ik ben. Een deel van mij kan nu niet functioneren en dat frustreert. Lesgeven geeft mij energie, mensen zien bewegen brengt mij voldoening en een mooi diepgaand gesprek geeft mijn leven zin! Ik heb er zo’n zin aan om weer te starten. Mijn brein borrelt met ideeën. Ik moet geduld hebben. Ik verwacht dat de maatregelingen langer aanhouden. Tot die tijd ben ik dankbaar voor een ieder die mij steunt, die begrip heeft voor deze situatie.

We komen hier doorheen. We zien elkaar terug! Ik hoop in goede gezondheid.